Ciecierski Sebastian, h. Ślepowron, oficer kościuszkowski, sybirak. Ur. w drugiej połowie w. XVIII, bratanek głośnego w martyrologii porozbiorowej ks. Faustyna C., wnuk Jana C., kształcił się w szkołach wileńskich, następnie służył jako podchorąży w 8. p. litewskim piech.; w czasie insurekcji przeszedł do strzelców, dowodzonych przez podpułkownika Grabińskiego, i dosłużył się stopnia podporucznika. Brał udział w obronie stolicy i po upadku powstania za paszportem rosyjskim powrócił do Wilna, gdzie, wprowadzony do sprzysiężenia wileńskiego za pośrednictwem stryja, ks. Faustyna C., wziął czynny udział w pracach związkowych. Był przeznaczony na delegata na sejm polski w Mediolanie. W drodze za granicę został aresztowany 29 IX 1797 w Grodnie na skutek denuncjacji wileńskiego żyda Tobiasza Abrahamowicza. Aresztowany, próbował odebrać sobie życie. Znalezione przy nim zaszyte w kołnierzu od fraka dokumenty, między innymi alfabet szyfrowany, ułatwiły władzom rosyjskim wykrycie spisku, do czego w niemałym stopniu przyczyniły się i zeznania małodusznego C-go, który za zapewnienie, że nie zostanie zesłany na Sybir, wydał wszystkich uczestników spisku, nie wyłączając stryja ks. Faustyna. Pociągnęło to aresztowania liczne na Litwie i Wołyniu. Wbrew danej C-mu obietnicy, wyrokiem senatu, zatwierdzonym przez cara Pawła 2 XII 1797, został skazany na dożywotnią katorgę do Kutomary we wschodniej Syberii. Dzięki protekcji zarządzającego kopalnią oficera Jana Mokleta, rodem Francuza, C., obrany setnikiem, miał obowiązek pilnowania więźniów. Po wstąpieniu na tron Aleksandra otrzymał amnestię, wrócił do kraju i w r. 1802 żądał zwrotu zabranego podczas aresztowania patentu oficerskiego. Dalsze losy jego są nieznane.

Ciecierski ks., Pamiętnik, Lw. 1865; Miller A., Pierwsza konspiracja litewska, Kr. 1936; Mościcki H., Dzieje porozbior. Litwy i Rusi, Wil. 1914; De Pule, Stanisław August w Grodnie, 1870.

Janusz Iwaszkiewicz